Miami en thuisreis

Een dagje Miami Beach en de Laatste etappe

We vertrekken op zondag voor de laatste keer langs de kampwacht van het ommuurde en beveiligde huizenpark in Homestead. Als laatste stopplaats willen de jongens nog een dagje, avondje en nachtje verblijven in Miami Beach. Nou, dat heeft Mies mooi uitgeplozen: we komen terecht in een echt beach-appartement, ongeveer 50 meter van het strand van Miami Beach: the place to be. Het kleine appartement is helemaal strand-ingericht: baddoeken, emmertjes, schepjes en strandballen. En een beachvoetbal die de jongens ’s avonds nog goed kunnen gebruiken. We zitten  vlak bij beachvolleybal- velden met netten, maar daarop kun je natuurlijk ook voetballen. Het wordt een heerlijk stranddagje in misschien wel het meest frisse water dat we deze vakantie hebben gehad. Maar dat zal altijd nog  zo’n 28 graden zijn. Uitgezond en doorbruind eten we ’s avonds bij Denny’s (chic fastfood) ons laatste Amerikaanse maal.  De ouders slapen goed in het kingsize-bed en de jongens genieten van hun uitklapbedje. Het appartement knarst overal van het zand, dat is goed voor het laatste strandgevoel.

Na alle belevenissen de laatste drie weken vinden we het langzamerhand mooi geweest. Het is niet erg om weer vol verhalen, foto’s en energie naar huis te gaan. Nog een lange reisdag via Atlanta en we zijn weer thuis. We staan om 7 uur op en nemen als afscheid nog een heerlijke duik in de zee die op 50 meter van ons Miami Beach appartement ligt.  Het is wat bewolkt en de eerste spetters zijn te voelen, dus niet om erg om definitief in te pakken. We ontbijten op z’n Cubaans, bediend door een vriendelijke, breed lachende Cubaanse. Ondertussen hebben we al wat waarschuwende appjes gekregen dat er een grote storing is bij Delta Airlines en veel  vertragingen. En laat dat nou net onze maatschappij zijn. De auto wordt netjes ingeleverd en met een treintje ben je dan zo op de luchthaven. Daar blijkt al gauw dat alles erg is vertraagd richting Atlanta, of zelf gecanceld. Onze vlucht van half vijf vertrekt een paar uur later, dat wordt lastig voor onze aansluitende vlucht. Het wordt later en later… en later. Er wordt nog een latere  vlucht aangeboden voor het traject Atlanta-Schiphol, maar ze kunnen ons niet garanderen dat we de aansluitende vlucht in Atlanta halen en er  is daar ook geen hotelaccommodatie. Moe en teleurgesteld komen we eindelijk tegen elf uur aan in ons (dat dan weer wel) Hilton Hotel Doubletree in Miami. De fish & chips smaakt toch wel erg lekker. Ook het ontbijt ’s ochtends mag er zijn en dat kunnen wij zeer goed  beoordelen met drie weken ontbijtervaringen in veel vormen. Ook de hotelkamers zijn uitermate riant te noemen. Maar we zijn nog even ver als een dag geleden. Vol goede moed naar het vliegveld: de problemen zijn nog steeds niet opgelost. Dezelfde vlucht, maar dan een dag later vertoont hetzelfde patroon. Vertragingen en kans op niet aansluiten in Atlanta. Weer op een latere aansluitende vlucht geboekt, maar die gaat het ook vandaag weer niet worden. We besluiten dat we koste wat het kost niet nog een nacht in een hotel in Miami willen doorbrengen. We moeten in Atlanta komen, want dat is de grote hub richting over-de-oceaan. We hebben ondertussen in een vliegtuig gezeten, maar dat is door afwezigheid van de piloot niet vertrokken: wij stemden ermee in. Verstandig besluit, toch? Maar de Vissers zijn nog steeds geen meter opgeschoten. De jongens zijn langzamerhand wel uitge-appt, al hangend aan een stekker in wifi-gebied en ons staat ook het huilen nader dan het lachen. Wat ons opvalt: het Delta personeel, we kennen hen inmiddels allemaal, is uitermate vriendelijk, maar uiteindelijk kunnen ze niets regelen, moeten we alle alternatieven zelf bedenken; zelfs een voucher voor koffie of lunch is nog te veel gevraagd. Uiteindelijk, vroeg in de avond van de tweede dag op het vliegveld: we vliegen.  Zelf geregeld na een telefoongesprek met de Delta-helpdesk. Dat gaat goed, maar we missen onze aansluitende vlucht. Als we in Atlanta aankomen zien we bij de eerste de beste balie een vlucht met Air France/Delta  naar Parijs. Daar willen we naar toe, weg uit Atlanta en in Europa. Kunnen we mee? Alle vier? Spannende momenten terwijl de hostess moeilijk kijkend op de computer tikt. Om 23.45 stappen we in en vertrekken om 1.00 woensdagochtend naar Europa. Na een gammele nacht van diner en  korte slaapjes  zijn we na 9 uur in Parijs. Dan nog een uurtje en we hebben de aansluiting naar Amsterdam, maar de vlucht Atlanta-Parijs was vertraagd en CharlesdeGaule is een grote luchthaven. Rennen. Het boarden van de vlucht is al gesloten, maar ze doen voor de Vissers de slurf nog even open.

 De koude Hollandse luchten voelen weldadig aan op onze vermoeide lichamen. Onze koffers zijn wel een dag eerder netjes op Schiphol aangekomen en kunnen we ophalen. En ook niet onbelangrijk: vriendinnen staan al te smachten achter de aankomst-ruiten. De trein naar Almere heeft geen vertraging en we worden netjes opgewacht door onze trouwe taxi-chauffeur Ad. Het ontvangstmaal van Turkse Pizza smaakt heerlijk en doet alle ellende van de afgelopen drie dagen snel vergeten. 

Het eind van een mooie vakantie met veel belevenissen, bijzondere mensen en dieren,  mooie en warme luchten: kortom een vakantie die we, dat weten we nu al, met z’n vieren niet snel zullen vergeten.

Gelukkig hebben we de foto’s nog.

(en veel verhalen die waarschijnlijk steeds sterker worden)